رد پای آمریکا در 11 سپتامبر - بخش نخست

در 31 اکتبر 2001 روزنامه فیگارو خبری منتشر کرد مبنی بر اینکه زمانی که بن لادن در یکی از بیمارستان های دوبی برای درمان بیماری کلیوی خود تحت مراقبت بود با یکی از مقامات ارشد سیا ملاقات کرده است . این ملاقات در زمانی صورت گرفته است که بن لادن رسما به علت بمب گذاری در دو سفارت خانه آمریکایی و حمله به u.s.s Cole تحت تعقیب بود . بر اساس اطلاعات امنیتی که بیل کلینتون قبل از پایان دوره ریاست جمهوری اش منتشر کرد بن لادن سزاوار مجازات اعدام تشخیص داده شده بود اما در 14 ژوییه به او اجازه دادند تا با یک فروند هواپیمای اختصاصی دوبی را ترک کند و هیچ جنگنده ناوگان دریایی آمریکا هواپیمای وی را وادار به نشستن نکرد .

البته اوضاع بسیار بدتر خواهد شد اگر فهرست کامل حوادث مهم قبل و بعد از حملات انتحاری 11 سپتامبر را که مسئولیت آن به عهده بن لادن گذاشته شده است را مرور کنیم . این فهرست نشان میدهد سازمان سیا به احتمال بسیار زیاد از این حملات اطلاع داشته و از سوی دیگر دولت و مجریانش با غفلتی جنایت بار در مقابله با این حادثه رو برو هستند . اصولا این رویداد ها و ارتباط آنها با یکدیگر چندان در رسانه های غرب منتشر نمیشود که با توجه به خط مشی آنها چندان هم جای تعجب نخواهد داشت .  در ادامه با این فهرست آشنا خواهید شد :

2000 – 1998 : رییس جمهور اسبق آمریکا ، جورج بوش پدر به نمایندگی از سوی گروه کارلایل که یکی از مقاطعه کاران دفاعی بزرگ آمریکا است به عربستان سعودی سفر میکند . در این سفر وی با خانواده سلطنتی سعودی و خانواده بن لادن ملاقات میکند .

ژانویه 2001 : دولت بوش به اف بی آی دستور میدهد تحقیقات درباره خانواده بن لادن را که در فالز چرچ ، در نزدیکی مقر فرماندهی سازمان سیا زندگی میکردند را متوقف کند .

فوریه 2001 : ریچارد سیل ، سخنگوی UPI در مسائل مربوط به تروریسم که درباره محاکمه پیروان القاعده گزارش میداد ، گفت اداره امنیت ملی توانسته است از نظام ارتباطی بن لادن رمز گشایی کند . حتی اگر بن لادن این نظام را در فوریه تغییر داده باشد با ادعای دولت که طراحی این حملات چندین سال به طول کشیده است جور در نمیاید .

مه 2001 : وزیر امور خارجه ، کالین پاول از اعطای 43 میلیون دلار کمک به رژیم طالبان خبر داد . این مبلغ به نام کمک به زارعان گرسنه که مزارع خشخاش خود را نابود کرده بودند اعطا شد .

مه 2001 : معاون وزیر امور خارجه ، ریچارد آرمیتاژ که از ماموران مخفی سابقه دار است به همراه جرج تنت ، رییس سیا برای دیدار پرویز مشرف به پاکستان میرود . در این سفر وی با ژنرال محمود احمد ، رییس اداره امنیت داخلی پاکستان هم ملاقاتی طولانی داشت .

ژوئن 2001 : اداره امنیت آلمان و BND به سازمان سیا و اسراییل هشدار دادند تروریست های خاورمیانه در حال برنامه ریزی هواپیماربایی هستند تا به عنوان اسلحه برای حمله به نمادهای مهم فرهنگ آمریکا و اسراییل استفاده کنند .

ژوییه 2001 : 3 مامور ارشد آمریکا به نام های تام سیمونز ، کارل ایندرفورث و لی کولدرن با مقامات امنیتی پاکستان و روسیه در برلین ملاقات میکنند و به آنها خبر میدهند آمریکا قصد حمله به افغانستان در ماه اکتبر را دارد . اسناد انگلیسی ها تایید میکند که اداره امنیت پاکستان این خبر را به طالبان منتقل کرده است .

ژوییه 2001 : بن لادن که از چهارم الی چهاردم ژوییه در بیمارستان آمریکایی در دوبی برای معالجه بیماری کلیوی تحت درمان است با مامور سیا ملاقات میکند . این مامور در 15 ژوییه به ساختمان مرکزی سیا باز میگردد .

تابستان 2001 : به نقل از روزنامه گاردین در تاریخ 26 سپتامبر نیروهای ویژه آمریکا قبل از سپتامبر 2001 قرقیزستان مستقر شده و آموزش های ویژه میبینند .

تابستان 2001 : رییس سازمان امنیت پاکستان ژنرال محمود از یکی از کارمندانش میخواهد مبلغ 100 هزار دلار به حساب محمد عطا که به گفته اف بی آی فرمانده تیم تروریست ها در عملیات انتحاری بود واریز کند . محمود پس از افشای این خبر و تایید آن از سوی اف بی آی استعفا میدهد .

تابستان 2001 : مردی ایرانی الاصل به یکی از ادارات پلیس آمریکا تلفن میزند و میگوید در 9 سپتامبر به مرکز تجارت جهانی حمله خواهد شد . پلیس آلمان این تماس را تایید کرده است اما نیروهای امنیتی آمریکا اطلاعات بیشتری نمیدهند .

آگوست 2001 : اف بی آی یکی از مبارزان اسلامی را که گفته میشود با بن لادن در ارتباط است را در بوستون دستگیر میکند . نیروهای امنیتی فرانسه تایید میکنند وی از اعضای ارشد شبکه بن لادن است . در هنگام دستگیری از وی اطلاعات فنی درباره هواپیمای بویینگ و دفترچه راهنمای خلبانی به دست آمد .

آگوست 2001 : ولادیمیر پوتین ، رییس جمهور روسیه به سازمان امنیت روسیه دستور میدهد به شدیدترین صورت ممکن به دولت آمریکا درباره خطر قریب الوقوع حمله به فرودگاه ها و ساختمان های دولتی این کشور هشدار بدهند .

آگوست 2001 : شاخص قیمت سهام داوجونز سه هفته قبل از حمله 900 واحد تنزل میکند . سقوط جدی ارزش سهام قریب الوقوع است .

سپتامبر 2001 : سازمان امنیت روسیه به سازمان سیا خبر میدهد 25 خلبان تروریست برای عملیات انتحاری آموزش دیده اند . این موضوع در روزنامه های روسی آن زمان به چاپ رسید .

دیگه قرار نشد پشت سر نامزد خوشگل من صحبت کنیا ...

یکی از پرستارهای بخش، با بقیه خیلی فرق داشت. حدودا 17 سال سن داشت و آن‌طور که خودش می‌گفت، از خانواده‌ای پول‌دار و بالاشهری بود. همواره آرایش غلیظی می‌کرد و با ناخن‌های بلند لاک‌زده می‌آمد و ما را پانسمان می‌کرد. با وجودی که از نظر من و امثال من، بدحجاب و ناجور بود، ولی برای مجروح‌ها و جانبازها احترام بسیاری قائل بود و از جان و دل برای‌شان کار می‌کرد. با وجود مدبالا بودنش، برای هم‌اتاقی شیرازی من لگن می‌آورد و پس از دستشویی، بدن او را می‌شست و تر و خشک می‌کرد.

یکی از روزها من در اتاق مجروحین فک و دندان بودم که ناهار آوردند. گفتم که غذای من را هم همین جا بدهند، ولی آن خانم پرستار مخالفت کرد و گفت: تو بهتره بری اتاق خودت غذا بخوری ... این‌جا برات خوب نیست.
با این حرف او، حساسیتم بیشتر شد و خواستم که آن‌جا غذا بخورم، ولی او شدیدا مخالفت کرد. دست آخر فقط اجازه داد که برای چند دقیقه موقع غذا خوردن آنها، در اتاق‌شان باشم، ولی غذایم را در اتاق خودم بخورم. واویلایی بود. پرستار راست می‌گفت. بدجوری چندشم شد. آن‌قدر هورت می‌کشیدند و شلپ و شولوپ می‌کردند که تحملش برای من سخت بود، ولی همان خانم پرستار بالاشهری، با عشق و علاقه‌ی بسیار، به بعضی از آنها که دست‌شان هم مجروح بود، غذا می‌داد و غذا را که غالبا سوپ بود، داخل دهان‌شان می‌ریخت.
یکی از روزها، محسن - از بچه‌های تند و مقدس‌مآب محل‌مان - همراه بقیه به ملاقات من آمده بود. همان زمان آن پرستار خوش‌تیپ! هم داشت دست من را پانسمان می‌کرد. خیلی مؤدب و با احترام، خطاب به محسن که آن¬‌طرف تخت و کنار کمد بود، گفت:
- می‌بخشید برادر ... لطفا اون قیچی رو به من بدین ...
محسن که می‌خواست به چهره‌ی آرایش کرده و بدحجاب او نگاه نکند، رویش را کرد آن طرف و قیچی را پرت کرد طرف پرستار. هم پرستار و هم بچه‌ها از این کار محسن ناراحت شدند. دستم را که پانسمان کرد، با قیافه‌ای سرخ از عصبانیت، اتاق را ترک کرد و رفت. وقتی به محسن گفتم که چرا این‌جوری برخورد کردی؟ او که با احترام با تو حرف زد، گفت:
- اون غلط کرد... مگه قیافه‌شو نمی‌بینی؟ فکر می‌کنه اومده عروسی باباش ... اصلا انگار نه انگار این‌جا اتاق مجروحین و جانبازاست ... اینا رفته‌ان داغون شده‌ان که این آشغال این‌جوری خودش رو آرایش کنه؟
هر چه گفتم که این راهش نیست، نپذیرفت و همچنان بدتر پشت سر او اهانت می‌کرد و القاب زشت نثارش کرد. حرکت محسن آن‌قدر بد بود که یکی دو روز از آن پرستار خبری نشد و شخص دیگری جای او برای پانسمان ما آمد. رفتم دم بخش پرستاری که رویش را کرد آن طرف. هر‌طوری بود، از او عذرخواهی کردم که با ناراحتی و بغض گفت:
- من روزی چند بار با پدرم دعوا دارم که به‌م می‌گه آخه دختر، تو مگه دیوونه‌ای که با این سن و سال و این تیپت، می‌ری مجروحینی رو که کلی از خودت بزرگ‌ترن، تر و خشک می‌کنی و زیرشون لگن می‌ذاری و می‌شوری‌شون؟ بخش‌های دیگه التماسم می‌کنند که من برم اون‌جاها، ولی من گفتم که فقط و فقط می‌خوام در این‌جا خدمت کنم. من این‌جا و این موقعیت ارزشمند رو با هیچ جا عوض نمی‌کنم. من افتخار می‌کنم که جانباز رو تمیز کنم. برای من اینا پاک‌ترین آدمای روی زمین هستند ... اون‌وقت رفیق شما با من اون‌جوری برخورد می‌کنه. مگه من به‌ش بی احترامی کردم یا حرف بدی زدم؟
هر‌طوری بود عذرخواهی کردم و گذشت.
شب جمعه‌ی همان هفته، داشتم توی راهرو قدم می‌زدم که صدای نجوای دعای کمیل شیخ حسین انصاریان و به دنبال آن گریه به گوشم خورد. کنجکاو شدم که صدا از کجاست. ردش را که گرفتم، دیدم از اتاق پرستاری است. همان پرستار خوش‌تیپ و یکی دیگر مثل خودش، کنار رادیو نشسته بودند و دعای کمیل گوش می‌دادند و زارزار گریه می‌کردند.
یکی از روزهای نزدیک عید نوروز، جوانی که نصف چهره‌اش سوخته بود و صورت خودش هم چون بچه‌ی آبادان بود، سیاه بود و تیره، به بخش ما آمد. خیلی با آن پرستار جور بود و با احترام و خودمانی حرف می‌زد. وقتی او داشت دست من را پانسمان می‌کرد، جوان هم کنار تختم بود. برایم جالب بود که بفهمم او کیست و با آن دختر چه نسبتی دارد. به دختر گفتم:
- این یارو سیاه‌سوخته فامیل‌تونه؟
که جا خورد، ولی چون می‌دانست شوخی می‌کنم، خندید و گفت:
- نه‌خیر ... ولی خیلی به‌م نزدیکه.
تعجب کردم. پرسیدم کیست که گفت:
- این نامزدمه.
جاخوردم. نامزد؟ آن هم با آن قیافه‌ی داغان؟ که خود پرستار تعریف کرد:
- اون توی جنگ زخمی شده و صورتش هم بر اثر موج انفجار سوخته. بچه‌ی آبادانه، ولی این‌جا بستری بود. این‌جا کسی رو نداشت. به همین خاطر من خیلی به‌ش می‌رسیدم. راستش یه جورایی ازش خوشم اومد. پدرم خیلی مخالف بود. اونم می‌گفت که این با این قیافه‌ی سیاه خودش اونم با سوختگی روی صورتش، آخه چی داره که تو عاشقش شدی؟ هر جوری بود راضی‌شون کردم و حالا نامزد کردیم.
من که مبهوت اخلاق آن پرستار شده بودم، به کنایه گفتم:
- آخه حیف تو نیست که عاشق اون سیاه‌سوخته شدی؟
که این‌بار ناراحت شد و با قیچی زد روی دستم و دادم را درآورد. گفت:
- دیگه قرار نیست پشت سر نامزد خوشگل من حرف بزنی ‌‌ها ... اون از هر خوشگلی خوشگل‌تره.

صد فاجعه چون دوم خرداد بسازیم

احتمالا خیلی از شما دوستان این شعار رو در ایام انتخابات 88 شنیدید :

" صد واقعه چون دوم خرداد بسازیم "

اما تا به حال به عمق این شعار فکر کردید ؟ این که چه کسانی این شعار رو میدادند ؟ دوم خرداد چه اتفاقی افتاد ؟ چجوری میخواستند این صد تا واقعه رو بسازند ؟ و سوالات دیگه

دوم خرداد میتوانست به نقطه عطفی در تاریخ کشور بدل شود که یک رقابت سالم سیاسی را رقم بزند اما متاسفانه زیاده خواهی عده ها و کج فهمی عده ای دیگر باعث شد که دوم خرداد تبدیل به یکی از تاریک ترین نقاط تاریخ 30 ساله نظام شود ...

قانون شکنی های متعدد ، زیاده خواهی های رییس جمهور وقت ، اجلاس های بحث برانگیز و شرمگینانه خارجی ، سانسور شدید مطبوعات ، گسترش بی بند و باری به جای آزادی ، هتک حرمت رهبری ، عقب نشینی از حقوق حقه ملت و ده ها اتفاق ناخوشایند دیگر به اندازه کافی کارنامه دوم خرداد و دوم خردادی ها را سیاه کرده است . اما حالا این گروه که ادعای بیشماری میکردند به دنبال چه بودند که این چنین اصرار بر ساختن اوضاعی صد برابر بدتر از دوم خرداد داشتند ؟

دوران 8 ساله ریاست جمهوری خاتمی که به واقع باید آن را با دوران حکومت قاجار مقایسه کرد آنقدر تاریک و پر از ابهام است و آنقدر حیثیت ملی ایران را لکه دار کرد که اصرار بر بازسازی چنین دورانی جز جهالت چه نام دیگری میتواند داشته باشد ؟ هیچ ...

اما چگونه ساخته شدن این دوران نیز جای بحث دارد . اینجاست که واقعا میتوان فهمید این افراد به جای صد واقعه عملا صدها فاجعه ساختند که روی دوم خرداد را سفید نمود . از ادعای تقلب در انتخابات و بازی با احساسات عمومی و زیر سوال بردن رای 40 میلیون نفر تا تشویق به نافرمانی مدنی و خروج از خط امام و قانون گریزی که بر خلاف تمام ادعاهای مطرح شده بود . اینگونه بود که قصد ساختن به قصد تخریب کردن بدل شد و تعداد زیادی را با خود به سقوط کشاند . کسانی که میتوانستند سرمایه های نظام باشند اما خیال خام ساختن دوم خردادی دیگر و عبرت نگرفتن از شرایط آن زمان باعث شد تا به جای شعار صد واقعه چون دوم خرداد بسازیم اکنون باید گفت :

" صد فاجعه چون دوم خرداد بسازیم ! "